با تشکر از همان یکنفری که دیروز به وبلاگم سرزد!

حالا که توی نت، به صورت مجازی با دیگران دوست هستیم، رفت و آمد می کنیم، پای درد دل هم می نشینیم، باهم دعوا می کنیم و ... در کنار این همه مراوده مجازی، کاش می شد یک قبرستان مجازی هم راه اندازی شود برای آدمهای مجازی که به هر دلیل ناپدید میشوند و وجود مجازیشان به ملکوت اعلی می پیوندد!

بعضی از ما آنقدر این روابط را بی اهمیت میدانیم، انگار نه انگار که آن طرف این رابطه مجازی، یک «انسان حقیقی» نشسته و چه بسا از سر تنهایی به این محیط پناه آورده و دل به محبت من و تو بسته است.

قدر همدیگر را بیشتر بدانیم. حتی دوستان مجازیِ ندیده مان را.

یه چیزایی دیدم که می گم...